Οι φυλακες της πολης

Το πρόσωπο του στρατιώτη

Είμαι άλλος ένας νεαρός μικροαστός που προσπαθεί να παίξει το παιχνίδι που λέγεται ζωή.Το όνομά μου μηδαμινή σημασία έχει σε έναν κόσμο που λογαριάζει με αριθμούς και αρχεία.Οι φίλοι μου?Στο παρελθόν μου είχαν πει οτί έχω χιούμορ αλλά αυτές τις μέρες τα πάντα είναι δύσκολα και προσπαθώ έστω και λίγο να χαμογελάω-είναι δύσκολο πια,άσε που πλέον δεν έχω κανέναν φίλο.Το κράτος;Δεν με ήθελε δημιουργικό,όπως και κανέναν άνθρωπο που γνωρίζω,μου έκλεισε τις πόρτες στα πτυχία επειδή δεν είχα την οικονομική άνεση,ούτε και απόψεις υποδούλωσης και καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μας.Οπότε κρατώ την γραφιστική και την αγάπη μου για τις τέχνες ως προσωπικά είδη ενασχόλησης,μακριά από τα δημόσια βλέμματα και λέω να γίνω μόνιμος υπαξιωματικός στο στρατό-τουλάχιστον εκεί δεν θα πεινάσω.Μ’αρέσουν οι ταινίες και το διάβασμα γιατί μέσα από αυτά,μπορώ καμιά φορά να γνωρίσω ανθρώπους που δεν πρόκειται να γνωρίσω στον πραγματικό κόσμο.Μου αρέσουν επίσης η μουσική και τα ταξίδια με αμάξι,οπού βλέπεις τα πράγματα να κινούνται,καινούρια μέρη και καινούριες γειτονιές.Οι άνθρωποι;Δεν τα πάω καλά με τους ψεύτες,αυτούς που προσποιούνται και δεν μ αρέσει να προσποιούμαι κι εγώ για να μ αγαπήσουν.Είμαι ομοφυλλόφιλος,αλλά το κρύβω από τους συγγενείς μου και τους φίλους μου,είμαι αναγκασμένος να το κάνω.Από τους άλλους ανθρώπους πάντα μ’ άρεσαν οι άνθρωποι που παρέμειναν αυθεντικοί,που δε τους άγγιξε ο χρόνος ακόμα,οι άνθρωποι που βλέπουν την ομορφιά σου στα μάτια σου,που σε κοιτάνε στα μάτια με όλη την δύναμη της ψυχής τους,αν και δεν θυμάμαι να έχω συναντήσει κανέναν στην ζωή μου.Μάλλον θα είναι οι χαρακτήρες στις ταινίες και τα βιβλία που σας έλεγα-ήρωες μιας άλλης εποχής.Προτιμώ τα απλά πράγματα.Αυτά που θα θυμάμαι στα ονειρά μου,αυτά που δεν θα ξεχάσω ό,τι και να γίνει.Ένα ηλιοβασίλεμα που δίνει χρώμα στα γυάλινα κτίρια της γκριζούπολης,οι εμπειρίες μιάς μέρας με τους φίλους στο στρατόπεδο-που πλέον είναι μόνο αναμνήσεις,το συναίσθημα που νιώθω καθώς αναπολώ τις καλές στιγμές από τα παιδικά μου χρόνια στις 4 τα χαράματα,και ο ήχος από τα απορριματοφόρα της πόλης που πιάνουν δουλειά εκείνη την ώρα,καθώς σβήνει σταδιακά…

Οι επιλογές και η ψυχολoγία του στρατιώτη:

Έχουμε επιλόγες να κάνουμε κάτι στη ζωή μας,να μην είμαστε απλά μία κινούμενη μάζα που ζεί και τρέφεται είς βάρος του πλανήτη.Εγώ επέλεξα να φτιάχνω μουσική,να ζωγραφίζω,να εκφράζω ωραία πράγματα και γι αυτούς που έχουν θάψει τα συναισθήματά τους,να μπορώ να εκφέρω μια άποψη για αυτά που συμβαίνουν γύρω μου και να θέλω να βοηθήσω.Αλλά η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν σκέφτεται έτσι.Τους αρέσει μόνο η προσωρινή διασκέδαση,δεν νοιάζονται για το τι γίνεται δίπλα τους,δε πα να καίγεται ο κόσμος και δεν έχουν επιλογές πια,η αυτοκαταστροφή τους είναι ένας συνεχόμενος φαύλος κύκλος-άλλοι αποφασίζουν για σένα,σου λένε τι να βλέπεις,σου λένε τι να ακούς,τι να γράφεις,τι να ονειρεύεσαι,ποιός σου είπε λοιπόν οτί ζείς;Bitch please,μην έχεις αυταπάτες… Επέλεξα να είμαι πάνω κάτω καλός άνθρωπος και το μόνο που πήρα ήτανε μίσος και μόνο μίσος επειδή είμαι διαφορετικός και οι διαφορετικοί δεν επιβιώνουν σε αυτή τη ζωή.Μπορώ να επιβιώσω,τουλάχιστον έτσι νομίζω,αλλά δεν με ενδιαφέρει πλέον τι γίνεται γύρω μου,η εσωτερική πάλη μου γίνεται όλο και μεγαλύτερη. Μέσα μου σφαδάζω καθώς δεν είμαι κακός άνθρωπος,ένα κομμάτι μου ακόμα θέλει να βοηθήσει,να αλλάξει κάτι.Το άλλο μου κομμάτι εξακολουθεί να υπερισχύει και να θέλω να ζήσω στην παρακμή,στο περιθώριο απομονωμένος με τα όνειρα μου και τις εμμονές μου που στο τέλος θα υπερνικήσουν και θα με οδηγήσουν στο τέλος. Ένας φυσιολογικός άνθρωπος που μετατράπηκε σε κάτι άλλο,ένας άνθρωπος με πολλά ψυχολογικά και αυτογνωσία.Γνωρίζω την αυτοκαταστροφή μου και επιλέγω να ζήσω με αυτήν. Παρομοιάζω τον εαυτό με στρατιώτη,κυριολεκτικά και μεταφορικά,αυτό είμαι. Νομίζουν οτί πήγα στο στρατό για να υπερασπίσω τη σημαία τους.Στ αρχίδια μου η σημαία τους,τις φορές που φύλαξα δεν φύλαγα τη σκοπιά μου,ούτε περίμενα την έφοδο.Αργότερα κατάλαβα τι φυλούσα.Φυλούσα το έδαφος που πατάω και το έδαφος που πατάν οι εναπομείναντες άνθρωποι εκεί έξω.Γιατί εκτός από αυτούς που φοράνε προσωπεία και μάσκες υπάρχουν και καλοί ανθρωποι εκεί έξω,παλεύουν κι αυτοί για κάτι,όπως εγώ.Γι αυτούς φύλαξα το χώμα,φύλαξα το χώμα από αυτούς που με έστειλαν εκεί,από τους ίδιους που κανονίζουν αν ένας λαός θα ανήκει στον τάδε δικτάτορα ή στον άλλον,φύλαξα το χώμα με τις σκέψεις μου και τις ιδέες μου κι όχι με το γαμημένο το όπλο που κάποια στιγμή μου το πήραν κι αυτό.Ακόμα κι αυτό,τους άφησα να το πάρουν από τον φόβο μου,αρά τί είναι ένας στρατιώτης χωρίς το τυφέκιο του θα μου πείς?Οι αληθινοί στρατιώτες δεν χρειάζονται όπλα,πολεμούν με τις ιδέες τους. Η ειρωνία;Οι άνθρωποι για να επιβιώσουν προσποιούνται.Δεν μ’ αρέσει να είμαι υποχείριο τους,και σε καμία περίπτωση δεν μου αρέσει ο στρατός-με την δικη τους έννοια-αλλά στις επιλογές μας έχουμε και τις εναλλακτικές,όταν ξεμένουμε.Μιας και εδώ στην πόλη δεν μπορώ να επικοινωνήσω με τους ανθρώπους και δεν τα πάω καλά με την οικογένεια μου,αποφάσισα να ξαναπάω,θα τους αναγκάσω μάλλον να μου επιστρέψουν και το τυφέκιο μου πίσω.Ο λόγος που μου αρέσει ο στρατός από την δική μου πλευρά είναι τα ταξίδια,οι εμπειρίες στην επαρχία και το οτί θα είμαι σε ενα περιβάλλον οπού λόγω της δουλειάς μου θα γνωρίσω πολλούς ανθρώπους,θα τους μάθω καλύτερα και θα αποκομίσω κάτι από τον καθένα.Στο στρατό διδάσκεσαι πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις.Ποτέ δεν πρόκειται να ασπαστώ την ιδεολογία τους,ακόμα κι αν με βάλουν να πολεμήσω σε έναν πόλεμο,θα πολεμώ χωρίς λόγο,αναγκασμένος και αντίθετος με τις ιδέες και τα πιστεύω μου.Η επιλογή μου λοιπόν είναι καθαρά μια δέσμευση για προσωπικούς λόγους,οικονομικούς λόγω του μισθού που προσφέρουν και κοινωνιολογικούς,λόγω των εμπειριών κτλπ που ανέφερα παραπάνω.

Το συγκεκριμένο ιστολόγιο:

Το να γράφω σε αυτό το ιστολόγιο είναι σαν να μοιράζομαι ένα κομμάτι του εαυτού μου με εσάς,ίσως να παίζει και ψυχαναλυτικό ρόλο,δεν γνωρίζω.Μή βιαστείτε να με κατηγορήσετε γι αυτά που γράφω και για τις ιδέες μου,δεν πρόκειται να με καταλάβετε αν δεν με γνωρίσετε από κοντά,δεν μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα για κάποιον μόνο από το ιστολόγιο του,τουλάχιστον όχι τελικά,είπαμε αυτό είναι μόνο το ένα κομμάτι του εαυτού μας.Ίσως υπάρχουν πράγματα που ακόμα κι εδώ,ένα ιστολόγιο ανωνυμίας,δεν θα τα γράφαμε,δεν ξέρω.Αυτά που γράφω εδώ αντιπροσωπεύουν εμένα και μόνο εμένα και αν σας αρέσει κάποιο κείμενο μου ή κάποια ιστορία μου και θέλετε να την αναδημοσιεύσετε σας παρακαλώ να μου το πείτε πρώτα,έτσι απλά,απλά να το γνωρίζω. Σας ευχαριστώ που ανεχτήκατε και διαβάσατε όλή αυτή την προσωπική εξομολόγηση,έκρινα απαραίτητο οτί πρέπει να γνωρίσετε εν μέρει τον συγγραφέα πρίν προχωρήσετε στο ιστολόγιο του.Ευχαριστώ όσους διαβάζετε τα κειμενά μου,σας εύχομαι καλή ανάγνωση και καλή επιτυχία σε ό,τι επιλέξετε και κάνετε στη ζωή σας!